”Ik sta even stil en dat is al een hele vooruitgang”.
Deze quote van Bertolt Brecht kwam ik laatst tegen en ik dacht: dat is een mooie! Slaat de spijker op z’n kop.
Ik weet niet hoe dat voor jou is, maar als ik om me heen kijk en luister, is de boodschap maar al te vaak dat je juist bezig moet blijven en vooral niet moet stil staan. Want stilstand is achteruitgang. En dat kan natuurlijk niet!
Nee, we moeten rennen, vliegen en door! Meer, meer, meer!
Luister maar eens naar onze premier of elke willekeurige politicus. De economie moet altijd maar groeien, bedrijven moeten meer omzet halen, als ondernemer word ik ook elke dag geconfronteerd met wat ik allemaal zou moeten doen en wat nog beter kan. De ene challenge na de andere komt voorbij.
Pff, daar kan ik best moe van worden weet je dat? Alleen al van die boodschappen op zich, zonder dat ik nog maar in beweging kom.
Ik geloof er niet in. Stilstand is niet perse achteruitgang. Integendeel.
Reflectie wordt zooo onderschat!
Het is juist heel goed en broodnodig om zo nu en dan eens even stil te staan. Een pas op de plaats te maken en de vraag te stellen: hoe gaat het eigenlijk? Hoe gaat het echt met mij? Doe ik nog wat juist is, wat goed voelt? Of ben ik wellicht wat afgedwaald, heb ik een afslag gemist? Wat is nodig nu?
Dat weten we natuurlijk allemaal ook stiekem best wel, toch? Alleen: weten en doen zijn twee totaal verschillende dingen.
Het is vaak o zo lastig om het daadwerkelijk te doen. Jezelf los te rukken uit de waan van alledag met al die dingen die je nog moet doen en even een break te nemen.
Daar weet ik alles van. Ik worstel er ook regelmatig mee. Ik voel en weet dat het soms even wat minder mag en ja hoor, daar is ie dan: mijn innerlijke criticus die me wijst op mijn to-do-lijst waar nog minstens 8 dingen op staan. “Het kan niet, je bent lui als je vanmiddag vrij neemt, dat doet een echte ondernemer niet, zo wordt het nooit wat” zijn zo wat voorbeelden van wat voorbij komt.
In gesprek met de criticus
De kunst is om deze kritiek de ruimte te geven, hoe vervelend het ook is. En om te voelen wat je nodig hebt. Vaak is dat gevoel er wel al, het kan helpen om er echt de tijd voor te nemen. Dus: even rustig te gaan zitten, ogen dicht, aandacht bij je ademhaling. En dan voelen. Wat heb ik nu nodig? Wat kan mij helpen?
Ik laat mijn criticus in zo’n situatie aan het woord en luister naar alles wat ze te zeggen heeft. Echt luisteren bedoel ik dan. Kan even duren:)
Daarna bedank ik haar (die van mij is een vrouw, een echt kreng) voor haar zorgen om mij. En ik vertel haar vriendelijk dat het goed bedoeld is, maar niet nodig is. Ik red het wel, komt goed!
Steeds vaker doe ik dit zo en neem ik tijd voor mezelf. Even wandelen, lezen, sporten of waar ik dan behoefte aan heb.
Het heeft geen zin om altijd maar door te gaan. Je kan trouwens ook vastlopen, kom je ook niet meer vooruit. Wat heb je daar aan? Helemaal niks!
Juist door regelmatig even stil te staan en te reflecteren, kom je uiteindelijk verder, zo is mijn ervaring.
Hoe is dat voor jou?
Neem jij af en toe de tijd voor een pas op de plaats?