Binnenkort vindt de 90e uitreiking van de Oscars plaats. Ik ben een liefhebber van films en series, dus ik weet dat soort dingen. En nee, ik blijf er niet de hele nacht voor op, ik heb mijn slaap dringend nodig:)
Ik ben zelf ook acteur. Niet zoals de bekende acteurs van tv, ik ben jaren werkzaam geweest als theateracteur en daarna als acteur binnen bedrijfstrainingen en assessments. Ik heb daar een professionele opleiding voor gevolgd en wat je daar natuurlijk leert, is om allerlei rollen te kunnen spelen en om dat zo natuurlijk mogelijk te doen. Zonder al te ver in te gaan op allerlei acteertechnieken, was één van de eerste dingen die ik leerde dat het hierbij wel zo handig is als je zelf vrij bent in je emoties. Dat je jezelf kent, bent en kunt zijn, want anders speel je als het ware met een dubbel masker. Dat levert doorgaans weinig fraai acteerwerk op overigens.
Nou, dat was best wel confronterend. Want ieder mens, ook de niet-acteurs, heeft in het dagelijks leven wel eens een masker op. Verschillende zelfs. Dat is soms nodig en soms ook verrekte handig. Soms wil je je ware gezicht niet laten zien, uit zelfbehoud. Geeft niks. Waar het om gaat is dat je soepel kunt omgaan met die maskers, dat je ze makkelijk af kunt zetten.
Jezelf verbergen achter een masker
En daar zit em nou net de crux. Dit is de reden dat ik dit schrijf. Als ik goed om me heen kijk, zie ik zoveel mensen met een masker op dat totaal vergroeid lijkt te zijn, zo vast zit het. Zij doen niets anders dan een rol spelen. En het moet gezegd worden, sommige vrouwen (want ik zie het vooral bij vrouwen, ook dat moet gezegd worden) doen dat verrekte goed. Ze zouden er een Oscar voor mogen krijgen!
Ik heb het over vrouwen die zichzelf compleet verloochenen. Die altijd maar bezig zijn met anderen, want die gaan voor. Die hemel en aarde bewegen om het anderen naar de zin te maken. Die zich in allerlei bochten wringen om maar vooral de lieve vrede te bewaren. Die allerlei compromissen sluiten en volledig voorbij gaan aan wat zij zelf willen en waarnaar zij zelf verlangen. Want je zal maar beschuldigd worden van egoïsme!
Ik heb het over vrouwen die altijd maar zeggen dat het goed gaat terwijl dat niet zo is. Die altijd maar ja zeggen, terwijl ze nee voelen. Die hun emoties negeren en niet laten zien, want stel je voor zeg…Die liever hun tong afbijten dan hun mening geven, want stel dat je daar commentaar op krijgt. Of nog erger: ruzie! Nee, dan maar liever toneel blijven spelen.
Vrouwen die zichzelf steeds maar weer aanpassen aan anderen en vooral aan wat de norm is. Die de meute volgen omdat dit wel zo veilig is. Hoge bomen vangen immers veel wind en dan was er nog iets met je kop boven het maaiveld uitsteken..
Deze vrouwen gaan voorbij aan hun ware natuur en raken zichzelf op deze manier beetje bij beetje kwijt. Maar hé, ze zijn anderen wel grandioos van dienst. Want dit zijn ook de vrouwen die altijd klaar staan voor anderen, een luisterend oor bieden en de ander van advies voorzien. Goed advies ook vaak. Maar waar blijven zij zelf? Als het om henzelf gaat, dat is dan toch wat lastiger…
Herkenbaar?
Want de kans is groot dat jij op z’n minst deels past in deze omschrijving.
Show your true colours!
Ik vind dit zo jammer. Meer dan dat, het kan me zelfs behoorlijk irriteren! Want wat gaat er veel verloren hierdoor, wat blijft er veel moois en waardevols verborgen.
Al die mensen die maar voor veilig kiezen, die opgaan in de kleurloosheid van de massa en zo niet hun unieke zelf laten zien. Die anderen klakkeloos volgen, luisteren naar anderen in plaats van hun eigen intuïtie. Andere mensen hun script laten schrijven, als je begrijpt wat ik bedoel! Wie schrijft jouw script eigenlijk?
Ik ben van mening dat we met z’n allen wat minder volgzaam mogen worden en meer onze true colours mogen laten zien. Omdat ik geloof dat we dat nodig hebben. De wereld wordt er niet beter en niet mooier van als we allemaal maar veilig en kleurloos de gebaande paden blijven volgen. Tuurlijk, het is wel zo makkelijk, maar waarom zou je het pad van een ander lopen? Ieder mens heeft zijn of haar eigen unieke pad te bewandelen.
Tijd voor een reality check
Wat bereik je nou met dat toneelspel? Krijg je applaus? Word je er dik voor betaald? Word je er blij van? Is dit waarom je hier bent?
Een Oscar zul je in elk geval nooit krijgen, dus daarvoor hoef je het niet te doen.
Welnu, ik heb mijn punt wel gemaakt denk ik. Dit raak me onder meer zo, omdat ik dit zelf ook jarenlang heb gedaan. Dus ik weet heel goed dat het niet makkelijk is, dat het doodeng is om jezelf te zijn in een wereld waarin je met één klik online je gal kunt spuwen over iedereen die een andere mening heeft dan jij. Waarin je aan alle kanten wordt gestimuleerd om maar vooral in een hokje te passen. Vooral niet op te vallen en normaal te doen, wat dat ook mag betekenen. Trust me, I know.
Toch geloof ik dat het nodig is om je ware zelf te laten zien. Want ik weet ook wat het je kost als je dat niet doet.
Wil jij jezelf in de spiegel kunnen blijven aankijken en je leven leiden zoals dat voor jou en jou alleen bedoeld is, gevoelens van vervulling, dankbaarheid en plezier ervaren, dan zul je moeten stoppen met je toneelspel.
Ik vraag je om even heel eerlijk te zijn naar jezelf. Want je bent niemand verantwoording schuldig, enkel jezelf.
Wat win je met jouw toneelspel? En wat verlies je ermee?
En is dat wat je uiteindelijk echt, echt, echt wil?
Juist.
Ik hoop dat ik je hiermee een spiegel heb kunnen voorhouden. Mocht je nou aan de slag willen hiermee omdat je helemaal genoeg hebt van je toneelspel, maar je weet niet waar te beginnen, dan nodig ik je uit contact op te nemen voor een gratis ophelderingssessie. In een half uur help ik je op weg en weet je in elk geval waar je te beginnen en hoe.
Gun het jezelf. Blijf niet langer gevangen is dat masker. Je verdient zoveel beter.
