De hokjesgeest maatschappij…ben jij in een hokje te plaatsen?

Vorige week zat op een avond nog wat te werken met op de achtergrond de tv aan. Ik verwachtte namelijk een programma maar dat kwam niet. En toen viel ik ineens in een film. Divergent, misschien heb je em ook gezien. Een science fiction film, wat toch niet mijn meest geliefde genre is, maar op de één of andere manier had het vrijwel direct mijn aandacht. Dus ik heb de laptop dichtgeklapt en ben gaan kijken.

Omdat de boodschap van de film zeer relevant en actueel is en ik duidelijk de link met het echte leven en ook mijn werk en boodschap zie, is het de inspiratie geworden voor dit artikel.

De film gaat over een maatschappij die is opgedeeld in verschillende groepen, facties genaamd, waarin mensen op basis van hun karaktereigenschappen worden geselecteerd. Heb je een groot hart en ben je zorgzaam naar anderen, dan beland je in de factie zelfverloochening, ben je een pienter pookje en rationeel ingesteld, dan hoor je thuis in de factie eruditie en voor de stoere adrenaline liefhebbers is er de groep onverschrokkenheid. En er waren er nog twee, maar waar het om gaat is dat iedereen op basis van dit soort eigenschappen is ingedeeld in een groep. Bijna iedereen dan, want er zijn mensen die buiten de groepen staan en dit zijn zwervers waar sterk op neer wordt gekeken en die maar moeten zien hoe ze overleven. De groep zelfverloochening is zo aardig hen van eten te voorzien.

Afwijken van de norm

Je wordt geboren in een groep maar mag op je 16e kiezen in welke groep je wilt leven. De keuze is voor het leven, je kan niet terug. Vooraf doe je een test die aangeeft waar je het meeste past, op basis van je karaktereigenschappen en vaardigheden. Nu zijn er mensen, zo ook het hoofdpersonage, die volgens de test in geen enkele groep te plaatsen zijn. Zij zijn divergent, afwijkend. En zij lopen groot gevaar, want voor de samenleving zijn deze afwijkers zeer bedreigend. Want tja, ze zijn immers niet in een hokje te  plaatsen, je krijgt er geen grip op. Voor machthebbers zeer lastig en frustrerend…want uiteindelijk draait het er op uit dat de groep knappe koppen een andere groep misbruikt (hersenspoeling, je wilt immers niet dat mensen zelf nadenken en eventueel kritisch zijn) om de zorgzame groep uit te roeien.

Herkenbaar toch? Dit mag dan fictie zijn, maar ik vind het zeer realistisch. Ook in onze maatschappij wordt enorm in hokjes gedacht en worden we geacht in een hokje te passen. Dat zie je overal terug: in het onderwijs, de zorg/medische wereld, op het gebied van werk, inkomen, vrijetijdsbesteding, kleding, relaties, seksualiteit, echt overal. Je moet in één of ander hokje te drukken zijn, maakt niet zo heel veel uit welke, als je maar in een hokje past. Want dan blijft het tenminste overzichtelijk en weet de ander tenminste een beetje waar ie aan toe is.

Je ziet ook dat mensen die niet duidelijk in een hokje te plaatsen zijn, het niet makkelijk hebben. Mensen die lak hebben aan de heersende opvattingen, aan wat hoort volgens de maatschappij, mensen die hun eigen weg gaan, een zeer eigen mening hebben en die niet onder stoelen of banken steken. Mensen die anders kijken naar bepaalde dingen en ingaan tegen de heersende norm. Ze krijgen op z’n minst te maken met oordelen, afkeuring, onbegrip. En soms ook met bedreigingen, geweld.

Jezelf ontrouw zijn

Ik durf te beweren dat er heel veel mensen zijn die hun ware natuur verloochenen. Omdat ze er graag bij willen horen, want dat is zo menselijk als wat. Omdat ze bang zijn voor afkeuring, oordelen, ruzie. Of omdat ze wellicht bang zijn voor hun eigen oordelen. Of omdat ze bang zijn voor hun eigen grootsheid. En daarom kiezen ze voor middelmatigheid. Gaan ze op in de grijze massa. Heel veilig en overzichtelijk, maar word je er gelukkig van? Sommige mensen wel, velen niet.

En er zijn mensen die helemaal niet door hebben dat ze hun ware natuur onderdrukken. Zij gaan zo mee met de stroom van de massa, zijn zo geconditioneerd en doen braaf de dingen zoals ze horen volgens de maatschappij. Ze kijken naar de mensen om hen heen en concluderen: dit is hoe het moet, hoe het hoort en ze doen hetzelfde.

Dit zijn uiteraard onbewuste processen. Sommige mensen worden zich nooit bewust hiervan, bij anderen begint het vroeg of laat toch te schuren. Want dat is wat gebeurt als je je ware natuur verloochent.
Ik heb dat gemerkt toen ik jaren geleden mijn creatieve, intuïtieve natuur onderdrukte en veel te rationeel bezig was en in de verkeerde baan zat, die me ongelukkig en moe maakte.

Luisteren naar je intuïtie EN ernaar handelen

En toen ik onlangs een geweldige reis maakte door Ierland voelde ik heel sterk dat ik de juiste beslissing had genomen om hierheen te gaan. Om de kriebel die ik had om weer alleen op reis te gaan serieus te nemen en te luisteren naar mijn intuïtie die zei: ga naar Ierland. Heel exact ook, wanneer ik moest gaan. Bleek ik precies de twee weken te hebben gekozen dat het zeldzaam zonnig, prachtig weer was..

En daar, middenin de overweldigend mooie natuur, voelde ik heel diep: dit is wie ik ben. Ik hou ervan om regelmatig alleen te zijn, ik heb dat nodig. Ik heb uitdaging en avontuur nodig, daar word ik intens blij van. Ik hou ervan mijn intuïtie te volgen terwijl mijn hoofd iets heel anders zegt. De boel de boel te laten en gewoon te gaan, omdat mijn ziel hier zo sterk behoefte aan had. Te huppelen, te dansen, te pierewaaien, te zien waar mijn voeten me brengen, to go with the flow! Dit mag ik nog veel meer gaan doen!

Hoe is dat voor jou? In hoeverre ben jij in verbinding met je ware natuur? Met wie je ten diepste bent?

En… ben je er trouw aan?

Want het kennen van je ware natuur is één, het aandurven om uit het hokje te stappen en er daadwerkelijk naar te leven is nummer twee…durf jij te luisteren naar de fluistering van jouw ziel?

Ik ben benieuwd wat dit bij je oproept en hoe jij hierover denkt.
Reacties zijn altijd welkom!