Waarom het geen zin heeft de waarom vraag te stellen

Stel: je zit in een vervelende, lastige of pijnlijke situatie.

Je bent je baan kwijt geraakt, je partner is verliefd geworden op een ander, je hebt keihard gewerkt aan een project en door externe omstandigheden waar je geen invloed op hebt, gaat het niet door. En je roept hardop of in jezelf: ”WAAROM moet mij dit nou overkomen?”

Ik geef toe dat ik mezelf deze vraag ook wel eens heb gesteld. En ik zie (hoor) ook anderen om me heen dit regelmatig doen.

Heel begrijpelijk, maar het helpt je echter voor geen meter.

Ten eerste ga je er geen antwoord op krijgen. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal. Zo zit het leven in elkaar. We willen graag overal een antwoord op, de dingen begrijpen, zeker wanneer die in onze ogen oneerlijk zijn. Maar niet alles valt te begrijpen, shit happens soms…

De situatie nog groter en pijnlijker maken

Daarnaast plaats je jezelf eerlijk gezegd ook in een slachtofferpositie. ”Och wat is mij nou toch overkomen, het is niet eerlijk…” Alsof je totaal willoos bent en nergens invloed op hebt. Dit is je lot….Welnu, je hebt niet gekozen om in deze situatie terecht te komen, je kunt wel kiezen hoe je er op reageert. Pas op dat je niet doorschiet in zelfmedelijden: ”Het zit mij ook altijd tegen, zie je nou wel..”

Begrijp me niet verkeerd, je mag wat mij betreft absoluut even flink de pest in hebben en soms kan het best lekker zijn om even te zwelgen in zelfmedelijden. Zo lang het maar ”even” duurt, blijf er niet in hangen.

Wanneer we de waarom vraag stellen, halen we er vaak van alles bij. We gaan interpreteren. Er komen gedachten in ons op: ”Dit is om mij tegen te werken” of ”ik ben niet goed genoeg”. Omdat we zo graag een antwoord willen, zien we de situatie niet meer puur, objectief zoals hij is en maken we het vaak nog erger.

Wat beter werkt, is de situatie zien zoals hij is. Je constateert bijvoorbeeld dat je harde werk niet de gewenste resultaten heeft opgeleverd en daar baal je enorm van. Het is wat het is.

Zie de situatie zoals die is en heb aandacht voor de emotie zelf, zonder interpretatie. Voel wat je voelt: is het boosheid, verdriet of angst? Of een combinatie daarvan? En laat het vervolgens toe.

Denk aan kleine kinderen die vrolijk spelen, dat gebeurt er iets: een kind pakt het speelgoed van de ander af. Ineens begint het kind te brullen en in no time spelen ze weer vrolijk samen verder.

Nu ben jij geen kind meer, maar je snapt wat ik bedoel: laat toe wat het met je doet en dan kan het gevoel als het ware door je heen stromen en oplossen. Brul of huil als je dat zo voelt. Onderzoek wat de situatie precies met je doet en waar je dit voelt in je lijf. Is er misschien een boodschap te ontdekken? Vaak is het namelijk niet de situatie zelf die ons zo raakt, maar wordt er in ons iets aangeraakt dat nog aandacht en zorg nodig heeft.

Wat heb jij nodig?

Wat ook beter werkt dan de waarom vraag, is nagaan wat jij nodig hebt. Waar heb je behoefte aan? Die vervelende situatie waar je in zit, oké die wil je liever niet, maar die IS er nu eenmaal wel. En nu, wat heb je nodig? Dat je jezelf gaat straffen voor wat er is gebeurd, want het zal wel aan jou liggen..Dat je er van alles bij gaat halen? Lijkt me niet. Wees mild voor jezelf. Je mag fouten maken, je mag huilen, boos zijn etc.

En als je alles hebt doorvoeld, hoe wil je straks verder? Wat wil je wel? En richt daar je energie op.

Ik doe niet meer aan de waarom vraag, niet in dit soort situaties tenminste. Het moet blijkbaar zo zijn, denk ik wel eens. Zonder dat ik een poging doe om dat te begrijpen. Het is wat het is. Ik heb gemerkt dat dit mij aanzienlijk minder frustratie oplevert dan wanneer ik helemaal in die waarom vraag duik.

Hoe is dat voor jou?

Herken je die behoefte om te willen weten waarom iets gebeurt?

Ik ben benieuwd wat jouw ervaringen hiermee zijn, laat je het weten in een reactie?