Waarom het niet erg is te verdwalen en hoe je je eigen pad vindt

Ik krijg weleens de vraag hoe dat nou zit met die verbinding met je ware natuur. Kun je die altijd ervaren? Kun je altijd verbonden zijn met je ware, pure zelf? Helemaal zen zijn en zo?

Nee, dat geloof ik niet en dat hoeft ook niet. Het is wel zo prettig om je bewust te zijn van je ware natuur. Om die te (her)ontdekken en dan kun je die verbinding steeds meer ervaren. Feit is dat de meeste mensen totaal niet verbonden zijn met hun ware natuur. Not even close. En hoewel velen zich daar niet bewust van zijn, je gaat het vroeg of laat toch op je bordje krijgen..

Ooit gold dat ook voor mijzelf. Ik had een pad gekozen, heel verstandig en verstandelijk, dat niet helemaal mijn pad bleek te zijn. Het was best een leuk pad hoor en het ging me makkelijk af, toch was dit het niet voor mij en dat ging ik merken. Nu heb ik een heel gevoelig lijf, dus zodra ik niet op koers lig, op welk vlak dan ook, gaat dat lijf (soms vrij heftig) in protest. Wat natuurlijk prachtig is, dat het me zo waarschuwt, maar eerlijk: ik heb het ook wel eens vervloekt.

De reis naar binnen

Nu bevinden veel van mijn cliënten zich in zo’n situatie: ze zijn er achter gekomen of komen er langzamerhand achter dat ze niet het werk doen (want daar begint het vaak mee, het werk…de rest volgt daarna) dat echt bij hen past, hen blij maakt en waarbij ze recht doen aan wie ze zijn. Dat is stap één. Maar dan? Wat dan wel? En hoe dan?

Vaak zie ik mensen dan ietwat in paniek raken, wat heel begrijpelijk is. En ze gaan zoeken naar antwoorden. En dat doen ze meestal door heel hard na te denken en door die antwoorden volledig buiten zichzelf te zoeken. Maar op deze manier ga je die niet vinden.

We zijn zo gewend om alles buiten onszelf te zoeken, terwijl alles wat we nodig hebben in onszelf besloten ligt. Het gaat erom de focus naar binnen te verleggen. Ik zeg altijd: je hebt de antwoorden al, je kan er alleen nog niet bij. Maar dat kan veranderen! Daar geloof ik heilig in, ik heb het zelf ervaren.

Daar gaat die verbinding met je ware natuur over. De verbinding met jezelf, de focus naar binnen leggen. Te stoppen met vechten en te accepteren wat er nu is. Het gaat om eerlijkheid, keihard eerlijk zijn naar jezelf. Wat wil ik nu echt als ik heel, heel eerlijk ben? Wat voel ik? En daar vervolgens de volledige verantwoordelijkheid voor nemen.

Dat is zeker niet makkelijk! Het is soms ronduit confronterend en vervelend en zeg nou eerlijk: hoe makkelijk en fijn is het niet om met de vinger naar een ander te wijzen? Maar daarmee kom je geen stap verder.

Het gaat erom steeds een laagje verder te komen. Op te ruimen, helder te krijgen wat van jou is en wat van een ander is. Wat echt is en wat niet. Waar nog oud zeer zit. Het gaat erom de sluiers weg te halen, jezelf laag voor laag af te pellen, als was je een ui.

Licht werpen op je schaduwen

Het gaat vooral om bewustwording. Van jouw schaduwen. Die hebben we allemaal, het zijn de delen in onszelf die vroeger, toen we klein waren, er liever niet mochten zijn. We hebben allemaal als kind geleerd te doen wat iedereen doet, simpelweg om te overleven. We hebben allemaal als kind al gemerkt dat bepaald gedrag wel wordt gewaardeerd en ander gedrag niet. Als vanzelf ga je je aanpassen en stop je bepaalde delen van jezelf weg. Het worden je blinde vlekken, je schaduwen. Die echter niet verdwijnen en een eigen energetische verzameling vormen en hun eigen leven gaan leiden als het ware. Het is een onderdeel van jou en zal zich regelmatig manifesteren. Vaak when you least expect it…

Je hoofd gaat allerlei verhalen creëren om je schaduwen te controleren en te rechtvaardigen. Die schaduwen moeten ten slotte onder bedwang worden gehouden. Op deze manier kan je levensenergie niet meer vrij stromen. Ook jouw authentieke kracht, jouw ware natuur krijgt zo geen ruimte. Er ontstaan pijnlijke opeenhopingen van levensenergie, negatieve, onderdrukkende energie. Bleh. Daar ga je eens last van krijgen.

Misschien denk je nu dat dit heel dramatisch of overdreven is, maar dit geldt echt voor vrijwel iedereen. Je hoeft hiervoor niet per se een vreselijke jeugd te hebben gehad, want dat misverstand hoor ik regelmatig: ”Maar ik heb eigenlijk een heel leuke jeugd gehad” zegt een cliënt dan verbaasd. Maar we hebben allemaal een masker, een pantser om ons te beschermen. Ooit was dat nodig en best handig, maar als volwassene zit het ons juist in de weg om echt onszelf te kunnen zijn. Om die ware natuur, onze essentie te kennen. En dus is het nodig om te ruimen, bewust te worden en eerlijk te zijn.

A life long journey

Dit is een proces, een reis en ik geloof dat die je hele leven duurt. De ontdekkingsreis van je leven is het leven, is dit niet waar het om gaat? Je kan steeds dichterbij je essentie komen, steeds meer helderheid krijgen omtrent wat echt van jou is, wat echt JIJ is. En van daar uit bewuste keuzes maken en je leven leiden op een manier die recht doet aan wie jij in essentie bent.

Dat wil echter niet zeggen dat je nooit meer angst of onzekerheid of frustratie zult voelen, of dat je je nooit meer door je ego zult laten leiden. Dat je voortaan altijd verantwoordelijkheid zult nemen voor je eigen fouten of gevoelens. Dat je überhaupt nooit meer fouten zult maken. Je bent tenslotte maar een mens. Ik geloof dat we nooit zijn uitgeleerd en dat is oké.

Ik merk nog weleens dat mensen graag kant en klare oplossingen willen en liever vandaag dan morgen, maar zo werkt het niet. Je kan het niet afdwingen. Ik snap heel goed dat die fase van niet weten, onzekerheid en frustratie lastig is, maar het hoort erbij. Het vraagt om vertrouwen, kwetsbaarheid, moed, bewustzijn en doorzettingsvermogen. Het gaat niet om het einddoel, het gaat om de reis zelf. Ja, lekker cliché hoor ik je denken en dat klopt. Maar wel waar. En ja, het is ook makkelijker gezegd dan gedaan maar dat geldt voor alles in het leven.

Door een gesprek laatst keek ik terug op mijn eigen proces. Ik had 20 jaar terug nooit kunnen verzinnen dat ik vandaag de dag als coach zou werken en dat ik me bezig zou houden met energetisch werk. Afstandshealing? Nooit van gehoord. Ik volgde toen een universitaire opleiding (helemaal linkerhersenhelft georiënteerd) en deze wereld stond nog een eind van me af. Terwijl ik toen al van alles voelde en zag, ik durfde het nog niet te erkennen. Ik werd min of meer gedwongen of liever gezegd: een handje geholpen om deze kant van mezelf te erkennen en op zoek te gaan naar mijn ware natuur. Zo gaat dat vaak. We moeten blijkbaar eerst verdwalen om onze weg te vinden.

De afgelopen jaren heb ik regelmatig mijn koers verlegd, bijgesteld, nieuwe keuzes gemaakt. Want dat kan ALTIJD. Niets is voor altijd en zo blijf ik mijn reis vervolgen. Met vallen en opstaan, hoort er ook bij.

Dus pin jezelf niet vast op hoe het zou moeten, focus niet zozeer op het einddoel. Zie het niet als falen als het niet in één keer lukt of als je dan toch weer aan andere keuze maakt. En het hoeft niet morgen ”af” te zijn, dat is het tenslotte nooit en je mag ook steeds een klein stapje zetten. Het hoeft niet met mega sprongen. Zo kom je er ook. Ieder heeft zijn eigen tempo en alles is goed.

En tot slot: je hoeft het niet alleen te doen. Ik ben zelf iemand die moeilijk om hulp vraagt, maar dat heb ik geleerd en ik heb de afgelopen jaren regelmatig in allerlei vormen hulp ingeschakeld. Dat heeft me veel gebracht. Als je snel wilt, reis dan alleen. Wil je ver komen, reis dan samen, luidt een bekend gezegde.

Dus: mocht je hulp willen tijdens jouw reis, neem dan contact met me op en dan bekijk ik met jou wat ik voor je kan betekenen.